Ps. 2

(1) Dlaczego zbuntowały się narody, A ludy radzą daremnie?
(2) Powstają ziemscy królowie I wspólnie spiskują książęta Przeciwko PANU i Jego Pomazańcowi:
(3) Zerwijmy ich więzy! Zrzućmy z siebie ich pęta!
(4) Pan widzi z nieba ich śmieszność, Patrzy na nich z politowaniem!
(5) W końcu przemówi do nich w swoim gniewie, A Jego uniesienie ich przerazi:
(6) Ja ustanowiłem własnego króla na Syjonie, Mojej świętej górze!
(7) Obwieszczam ten dekret PANA, Powiedział On do Mnie: Ty jesteś moim Synem, Ja Cię dziś zrodziłem.
(8) Proś Mnie, a dam Ci w dziedzictwo narody, Oddam na własność ziemię po jej krańce.
(9) Będziesz je łamał żelaznym berłem, Pokruszysz jak gliniane dzbany.
(10) Teraz więc, królowie, okażcie rozsądek, Nie lekceważcie przestróg, wy, sędziowie ziemi:
(11) Służcie PANU z bojaźnią, Cieszcie się, lecz drżyjcie!
(12) Złóżcie hołd Synowi, by się nie rozgniewał, A wy, abyście przez to nie zgubili drogi! Gdyż Jego gniew wywołać nietrudno, Szczęście zaś sprzyja tym wszystkim, którzy w Nim szukają schronienia.

Kazanie z dnia 3 czerwca 2018